دیابت و درمان ارتودنسی – بخش دوم

نکاتی که قبل از آغاز درمان ارتودنسی برای افراد  دیابتی باید مد نظر قرار داد.

از آنجا که دیابت می تواند موجب ساییدگی و خوردگی لثه و استخوان شود، اغلب دندان های افراد دیابتی کج می شوند و به جای نامطلوبی حرکت می کنند. بنابراین، اصلاً غیر عادی نیست که با افراد دیابتی زیادی مواجه می شویم که خواستار استفاده از درمان ارتودنسی هستند. جابجایی دندان ها در نتیجه دیابت، در مطالعات بسیاری مورد بررسی قرار گرفته است. محققان بیان داشته اند که باز گردش ضعیف استخوان، که در بیماران دیابتی مشاهده می شود، یکی از مهمترین عوامل دخیل در تخریب استخوان و کج شدن دندان ها است. آزمایشی که روی نمونه های حیوانی صورت گرفت حاکی از این بود که دیابت تأثیرات منفی زیادی روی تغییر الگوی استخوان آلوئولار دارد، و برگشت دیابت با بهبود چشمگیر تیغه استخوان و کاهش جابجایی های نا مناسب دندان ها همراه خواهد شد.

دیابت با تداخلات درمان ارتودنسی مغایرتی ندارد. با این حال، بیماران دیابتی باید کنترل زیادی روی سطح قند خون خود داشته باشند و قبل از اقدام برای قرار گرفتن تحت درمان فعال ارتودنسی باید تحت نظارت صحیح باشند. بعلاوه، بهداشت خوب دهان و سلامت پریودنتال پیش نیاز درمان موفق ارتودنسی هستند. محققان اثبات کرده اند که بیماران دیابتی که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند، اگر سطح گلوکز آنها چندان تحت کنترل نباشد، تا میزان زیادی با خطر تخریب پریودنتال مواجه خواهند بود.

بر اساس گزارشات، افراد مبتلا به دیابت، بیشتر با خطر گسترش بیماری پریودنتال، و در پی آن، افزایش خطرات ناشی از کاهش سلامت استخوان و از دست رفتن دندان ها مواجه هستند. بعلاوه، برخی بیماری های دندانی می توانند تأثیر زیان آوری روی کنترل دیابت داشته باشند. به عنوان مثال، مشخص شد پریودنتیت موجب افزایش چشمگیر سطوح گلوکز خون و نوسانات آن خواهد شد. علاوه بر این، محققان ابراز داشته اند که افراد مبتلا به دیابت زمانی که تحت درمان بیماری لثه هستند، باید گلوکز خون خود را تحت کنترل داشته باشند. پریودنتیت میان افراد مبتلا به دیابت شایع است و قبل از آغاز درمان ارتودنسی باید به طور کامل درمان شود، زیرا وجود التهاب، خطر جابجایی های نامطلوب دندان های ارتودنتیک را افزایش خواهد داد.

بهداشت خوب دهان یکی از مؤثرترین عوامل در حفظ سلامت دندان ها در میان افراد  مبتلا به دیابت و یکی از اصلی ترین موضوعات قبل از قرار گرفتن تحت درمان فعال ارتودنسی است.

دیابت و درمان ارتودنسی

نکاتی که در طول درمان ارتودنسی باید مد نظر قرار داد.

به دلیل کاهش جریان خون به دندان ها و بافت های دندانی در نتیجه دیابت، دندانپزشکان باید در نظر داشته باشند که دندان های بیماران دیابتی آسیب پذیر هستند و تا جایی که امکان دارد فشار فیزیولوژیکال اندکی به آنها وارد کنند و به دندان هایی که در حال حاضر در خطر هستند فشار زیاد وارد نکنند.

از آنجا که سیستم ایمنی بیماران مبتلا به دیابت اغلب در خطر است، در طول برخی درمان های خاص ارتودنسی، پیشگیری از بیماری ها با آنتی بیوتیک ضروری است. بیماران مبتلا به دیابت که تحت درمان ارتودنسی قرار می گیرند و روی دندان های آنها بند یا سپراتور (فاصله دهنده) قرار می گیرد، یا اسکرو (مینی ایمپلنت تکیه گاه درمان ارتودنسی) داخل استخوان فک آنها قرار می گیرد، بیشتر در معرض گسترش عفونت های دهانی قرار می گیرند، مسئله ای که مستلزم استفاده پیشگیرانه از آنتی بیوتیک قبل از این فرایندها است. با این حال، تنظیمات ساده یا تعویض ابزار نیازی به استفاده از آنتی بیوتیک ها ندارد.

دیابت و درمان ارتودنسی

مشکلات اورژانسی بیماران دیابتی در طول درمان ارتودنسی

علاوه بر کنترلی که در بالا ذکر شد، و نیز ملاحضات حین کار، دندانپزشک ها باید از مشکلات اورژانسی احتمالی بیماران دیابتی که ممکن است در طول درمان ارتودنسی اتفاق بیفتند آگاه باشند و برای پرداختن به آنها آمادگی داشته باشند. خطرناک ترین مورد اورژانسی هیپوگلیسمی hypoglycemia است. هیپوگلیسمی زمانی اتفاق می افتد که سطح سرم گلوکز خون به کمتر از 50 mg/dL می رسد.

وقتی هیپوگلیسمی در بیماران افزایش می یابد، آنها وارد دو مرحله می شوند: مرحله نوروژنیک neurogenic یا تشکیل بافت عصبی (یا آدرنرژیک  adrenergic) که در پی آن مرحله نوروگلیکوپنیک (عصب شناختی) خواهد بود. در طول مرحله آدرنرژیک، فعال سازی قابل توجه سیستم های sympatho-adrenal وجود دارد که منجر به لرز، عرق سرد، و تپش قلب می شود. اگر در تشخیص این مرحله سهل انگاری شود، در بیمار علائم نوروگلیکوپنیک شامل سر گیجه، تاری دید، گیجی، ضعف عمومی، و حتی کما و مرگ بروز خواهد یافت. دندانپزشک ها و تیم ارتودنسی باید آنقدر آموزش دیده باشند که هیپوگلیسمی را در مراحل اولیه شناسایی و درمان نمایند. برای کنترل بهینه، آنها هنگام پرداختن به بیماران مبتلا به دیابت باید همیشه این موضوع را مد نظر قرار دهند و برای اقدام کردن آماده باشند. در صورت تشخیص زود هنگام علائم هیپوگلیسمی، گلوکز خوراکی با دوز 50 گرم باید مصرف شود. در صورت هشیار نبودن بیمار، گلوکوژن glucagon عضلانی 1 میلی گرم یا دکستروز dextrose وریدی باید فوراً تزریق شوند. اقدام دیگری که برای اجتناب از هیپوگلیسمی می توان انجام داد این است که مطمئن شویم بیمار در روزهایی که تحت فشار ارتودنتیک قرار دارد، حتماً وعده صبحانه را صرف می کند.

نتیجه گیری

بیماری دیابت اغلب در بیمارانی که در پی درمان ارتودنسی هستند مشاهده می شود. از آنجا که دیابت تأثیر منفی قابل توجهی روی تغییر الگوی استخوان ها دارد، احتمال کج شدن دندان های بیماران مبتلا به دیابت بالا است، در نتیجه وضعیت آنها نیاز به اصلاح خواهد داشت. بنابراین، برای افراد بزرگسال ضرورت دارد که دانش پایه مربوط به تشخیص و مدیریت دیابت و پیامدهای دندانی آن را داشته باشند و در طول درمان این بیماران نکات ضروری مد نظر قرار گیرند.

دیابت هیچ تضادی با درمان ارتودنسی ندارد. با این حال، عدم کنترل دیابت می تواند پیامدهای منفی چشمگیری روی نتایج درمان داشته باشد. دندانپزشک باید از اهمیت کنترل دقیق دیابت قبل از اقدامات دندانپزشکی آگاه باشد و بیماری پریودنتال را ریشه کن کند. در طول درمان ارتودنسی، باید مراقب باشند به دندان های ضعیف فشار زیادی وارد نکنند، در صورت لزوم  برای پیشگیری از بروز بیماری ها، برای او آنتی بیوتیک تجویز کنند و از علائم اولیه هیپوگلیسمی آگاه باشند.آنجا که