در این نوشته می خوانید:
کنترل لنگر یا تکیه‌گاه یکی از عوامل کلیدی در موفقیت درمان ارتودنسی است. ارتودنتیست‌ها سال‌ها در پی یافتن راهی برای کنترل موثر لنگر بودند. عدم رضایت از روش‌های سنتی تکیه‌گاه (تکیه‌گاه خارج دهانی مانند هدگیر، تکیه‌گاه داخل دهانی مانند ابزار نانس) منجر به استفاده از ایمپلنت‌ها به عنوان تکیه‌گاهی مطمئن شد.
ایمپلنت‌های دندانی در گذشته تنها جنبه‌ی زیبایی داشتند. پیشرفت‌های اخیر در زمینه‌ی ایمپلنت و معرفی ایمپلنت‌های کوچکتر به عنوان ابزارهای موقت تکیه‌گاه اسکلتی (TSADها)، برای ارتودنتیست‌ها این امکان را فراهم آورد تا بدون استفاده از ابزارهای خارج دهانی یا فرایندهای پیچیده‌ی بیومکانیک، تکیه‌گاهی ثابت ایجاد نمایند.
لنگرهایی که بواسطه‌ی مینی ایمپلنت‌ها ارتقاء می‌یابند، ابزارهایی شناخته شده‌ای در ارتودنسی هستند. استفاده از ابزراهای تکیه‌گاه متکی به اسکلت، از قبیل ایمپلنت‌های دندانی استخوانی، مینی پلیت‌ها، مینی اسکروها یا میکرو اسکروها، به ارتودنتیست اجازه می‌دهند بدون همکاری بیمار، لنگر یا تکیه‌گاهی قابل اتکا و مطمئن تدارک ببیند.
از میان این ابزارهای تکیه‌گاه، ایمپلنت‌های مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت‌ها به علت دوام و استحکام آنها به عنوان لنگر، ثبات موقت در بافت استخوان، اندازه‌ی کوچک، جایگذاری و برداشتن آسان و سریع و به صرفه بودن آنها، همواره به عنوان تکیه‌گاه ارتودنسی مورد استفاده قرار گرفته‌اند. بنابراین، برای مال اکلوژن‌های اسکلتی و نیز درمان‌های مال اکلوژن‌ها با مشخصه‌هایی از قبیل جلو زدگی شدید فک بالا یا پایین یا فشردگی و بی نظمی دندان‌های جلو، سیستم تکیه‌گاه متکی به اسکلت، بدون نیاز به کشیدن دندان، نوعی درمان ارتودنسی غیر جراحی ارائه می‌نماید.
درمان ارتودنسی ابتدا مقاومت در برابر جابجایی دندان‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهد و بهترین آماده‌سازی را برای تکیه‌گاه ارتودنسی انجام می‌دهد تا از پیش بینی جابجایی دندان‌ها اطمینان حاصل نماید. برای ایجاد تکیه‌گاه در هر بیمار باید نیازهای خاص مشکل او بررسی شوند و این از اهمیت بالایی برخوردار است.
تفاوت ایمپلنت‌های معمولی و TSADها
مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی
الف) ایمپلنت‌های معمولی، که اصولا پس از جوش خوردن اباتمنت آن با استخوان کار گذاشته می‌شوند، دائمی هستند. در حالی که ایمپلنت‌هایی که به عنوان تکیه‌گاه ارتودنسی استفاده می‌شوند، معمولا مدتها پیش از جوش خوردن اباتمنت آن با استخوان کار گذاشته می‌شوند و خیلی زود برداشته خواهند شد.
ب) ایمپلنت‌های معمولی تحت فشارهای شدید ناشی از جویدن هستند، در حالی که نیروی وارده به تکیه‌گاه‌های ارتودنسی سبک و مداوم است.
ج) مسیر کارگذاری و اندازه‌ی ایمپلنت‌ها نیز متفاوت است.
انتخاب مکان و اندازه‌ی مینی ایمپلنت‌ها
میکرو ایمپلنت‌ها در ابعاد 2/1 تا 6/1 میلی‌متر، به اندازه‌ای کوچک هستند که می‌توان آنها را هر جایی درون دهان قرار داد. توصیه می‌شود میکرو ایمپلنت‌های با طول 6 میلی‌متر در فک بالا و با طول 5 میلی‌متر در فک پایین استفاده شوند.
فرایند جراحی برای کارگذاشتن میکرو ایمپلنت‌ها
مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی
ایجاد حفره
روش Self-tapping (پیش از سوراخ کردن): ابتدا با استفاده از یک دریل دندانپزشکی سوراخی درون استخوان ایجاد می‌شود، سپس ایمپلنت به درون حفره هدایت می‌شود. از این روش برای قرار دادن میکروایمپلنت‌هایی استفاده می‌شود که اندازه‌ی آنها بسیار کوچک است، از جنس تیتانیوم خالص است، یا اینکه استخوان کورتیکال متراکم است.
روش Self-drilling (بدون سوراخ کردن): در این روش برای قرار دادن ایمپلنت درون استخوان، خود ایمپلنت به عنوان دریل عمل می‌کند. از این روش برای قرار دادن میکرو ایمپلنت‌های بزرگتر، یا میکرو ایمپلنت‌های ساخته شده از جنس آلیاژ تیتانیوم استفاده می‌شود.
قرار دادن ایمپلنت درون حفره
تزریق ماده‌ی بی حسی برای قرار دادن ایمپلنت: معمولا بی حسی موضعی کفایت می‌کند. بیمار تنها در صورتی احساس درد خواهد داشت که دریل به ریشههای دندان نزدیک می‌شود.
برش جراحی: در صورت نرم و متحرک بودن بافت پیرامون محل مورد نظر برای قرار دادن مینی ایمپلنت، برشی به اندازه‌ی 5 میلی‌متر در آن ایجاد می‌شود تا از بالا رفتن آن جلوگیری شود. برای نفوذ مستقیم به مخاط متصل به بافت لثه و استخوان در قسمت‌های سفت می‌توان از دریل استفاده نمود.
آماده سازی محل از طریق جراحی: در این مرحله از دریل 5/1 میلی‌متری استفاده می‌شود. برای پیشگیری از آسیب گرمایشی به استخوان، در نتیجه‌ی اسطحکاک دریل و استخوان، از محلول نمک استفاده می‌شود. سرعت چرخش دریل باید بین 30 تا 200 دور بر دقیقه باشد (در روش Self-tapping).
کارگذاری میکرو یا مینی ایمپلنت: برای قرار دادن پیچ درون محل خود، باید از یک آچار دسته بلند استاندارد استفاده نمود.
ایجاد زاویه در ایمپلنت، امری حیاتی برای موفقیت درمان: ایمپلنت‌های فک بالا باید در جهت محورهای طولی دندان‌ها به صورت باکال و پالاتال زاویه‌ی 30 تا 40 درجه داشته باشند. این امر موجب افزایش سطح تماس پیچ و استخوان می‌شود و مقاومت ایمپلنت را افزایش می‌دهد. بعلاوه خطر برخورد آن با ریشه‌ی دندان را کاهش می‌دهد. ایمپلنت‌های فک پایین به زاویه‌ی 10 تا 20 درجه نیاز دارند. در صورت برخورد ایمپلنت به ریشه‌ها ممکن است نیاز باشد ایمپلنت خارج شده و مسیر آن تغییر کند.
کاربردهای بالینی مینی ایمپلنت‌ها در درمان ارتودنسی
ایمپلنت‌ها برای بستن شکاف بین دندان‌ها
برای بستن فاصله‌ی بین دندان‌های عقب، باید بین مولرهای اول و مولرهای دو پایه مینی ایمپلنتی قرار گیرد.
اصلاح مال اکلوژن کلاس2 با استفاده از الاستیک یا ابزارهای جابجایی دندان‌ها انجام می‌شود. این ابزارها عوارض جانبی بسیاری دارند، مثلا ممکن است دندان‌ها جلوی فک پایین بیش از حد حرکت کنند و منجر به باز شدن بایت شود. با قرار دادن مینی ایمپلنت بین ریشههای مولرهای اول و دوم فک پایین یا بین ریشههای مولرهای دوم دو پایه و مولرهای اول فک پایین، بدون هیچ جابجایی ناخواسته‌ای می‌توان قوس دندانی فک بالا را در جای درست قرار داد.
ایمپلنت‌ها برای جلو آوردن دندان‌های جلو
برای جلو آوردن دندان‌های جلوی فک بالا، پیچ بین دندان‌های کناری وسط و دندان‌های نیش فک بالا قرار می‌گیرد. پس از هم سطح و صاف و یکدست نمودن دندان‌ها، مینی اسکرو باید در جای مورد نظر قرار گیرد.
برای حرکت دندان‌های جلوی فک بالا به سمت باکال، انتهای سیم کمانی باید رو به عقب محکم شود. برای اصلاح اکلوژن خط وسط دندان‌ها، مینی اسکرو به عنوان لنگر یا تکیه‌گاه استفاده می‌شود تا دندان‌های نیش که رو به داخل هستند را به سمت بیرون هدایت کند و خط وسط را هماهنگ نماید.
ایمپلنت‌ها برای جلو آوردن مولرها
قرار دادن مینی ایمپلنت‌ها دقیقا بین ریشههای مولرهای اول و دوم، بدون برخورد آنها با ریشههای دندان‌ها، طی کاشت آنها یا طی جابجایی دندان‌ها رو به جلو، کار بسیار دشواری است. بعلاوه، گاهی اوقات نیروی فشار رو به بیرون باید نسبتا زیاد باشد و در صورتی که جای کافی برای قرار دادن پیچ‌ها وجود نداشته باشد، ممکن است بیش از یک پیچ استفاده شود. به دلایلی که ذکر شد، توصیه می‌شود استفاده از مینی اسکروها به جلو آوردن ساده‌ی یک یا دو مولر محدود شود. نها
جابجایی مولر در جهت دیستال
مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی
برای اصلاح روابط مولرها در مال اکلوژن کلاس 2 یا کلاس 3، گاهی اوقات باید مولرها را به سمت دیستال جابجا نمود. می‌توان بین ریشههای پرمولر دوم و مولر اول مینی ایمپلنت قرار داد و از فنرهای مارپیچی از جنس تیتانیوم-نیکل استفاده نمود.
سیستم تکیه‌گاه اسکلتی
مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی
مینی ایمپلنت در درمان ارتودنسی
طرح ابزار: ضرورتا از مینی ایمپلنت‌های تیتانیومی تشکیل شده است که با استفاده از پیچ‌ها درون استخوان فک بالا یا پایین قرار گرفته‌اند. مینی پلیت‌ها در طرح‌های مختلفی در دسترس هستند و این واقعیت موجب شده است بتوان ایمپلنت‌ها را در جاهای مختلفی قرار داد. مینی پلیت‌های L شکل بیشترین کاربرد را دارند، در حالی که مینی پلیت‌های T شکل برای جلو آوردن دندان‌های جلو مورد استفاده قرار می‌گیرند.
ثبت ديدگاه