قرار گیری بندهای ارتودنسی در قسمت های عقب دهان بیشتر از باندینگ ترجیح داده می شود، زیرا دندان های عقب بیشتر از دندان های جلوی دهان در معرض فشار ناشی از جویدن هستند. فضای الیاف پریودنتال لیگامان (PDL) به طور میانگین 25/0 میلی متر است و قرار گیری یک بند فلزی با ضخامت 16/0 میلی متر بدون وجود فاصله کافی بین دندان ها می تواند منجر به انقباض استخوان آلوئولار شود که در عوض موجب شیشه ای شدن برخی قسمت های PDL و منجر به بروز درد می شود.

جدا سازی دندان های به منظور ایجاد فضای اینترپروکسیمال نخستین گام در بندینگ (انداختن بند به دور دندان ها) است. مهم است به خاطر داشته باشید که با قرار گرفتن فضا ساز ها در جلسه نخست، و بدون درد بودن آن، نخستین گام در ایجاد حس اعتماد در بیمار است. ایجاد فضا بین دندان ها، یا همان جداسازی، یکی از فرایندهای ارتودنتیک است که با هدف کاهش تماس فشرده بین دندان ها انجام می شود تا فضایی ایجاد شود که بندهای ارتودنسی با فشار یا با گوه زدن بین دندان ها، معمولاً آنها را برای یک هفته از هم جدا کنند.

شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  بایت پلیت یا بایت پلین ارتودنسی

 

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

 الزامات ایده آل سپراتورها

سپراتورها باید بتوانند دندان ها را به اندازه کافی از یکدیگر جدا کنند تا فرایند قرار گیری بندها به دور دندان ها به درستی انجام شود و در عین حال بیمار احساس راحتی داشته باشد. با انجام این کار به راحتی می توان بندها را در قسمت هایی که تماس فشرده با یکدیگر دارند قرار داد بدون آنکه طی قرار گیری بند با شکست مواجه شویم. سپراتورها در حین جویدن غذا شل نمی شوند و تا زمانی در جای خود باقی می مانند که ارتودنتیست آن را بردارد. این ابزارها کاملاً بهداشتی هستند و باعث می شوند دندان ها نسبت به فشار ناشی از قرار گیری بندها حساس نباشند.

کاربردهای سپراتورها

  • جدا سازی دندان ها به منظور قرار گیری بندها
  • جدا سازی دندان ها به منظور استریپ کردن (تراشیدن بین) آنها
  • برای قرار گیری راحت و بی خطر سیم زبانی (پشت دندانی) ریتینر
  • برای اصلاح خارج از محل بودن اولین دندان مولر دائمی
  • برای اصلاح دندان های مولر دوم یا سوم نهفته
  • برای کمک به تشخیص پوسیدگی های پروکسیمال (بین دندانی)
  • جدا سازی دندان ها برای ترمیم های بین دندانی
  • برای کمک به بهبود براکسیسم و علائم اختلالات فکی- گیجگاهی

دسته بندی انواع سپراتور یا فضا ساز

بر اساس منطقه ای که استفاده می شوند:

  • قدامی
  • خلفی

 

 

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

بر اساس موادی که سپراتور از آن ساخته شده است:

  • سیم برنجی
  • با اندازه 20 (برای دندان های خلفی)
  • با اندازه 26 (برای دندان های قدامی)
  • سپراتور C (032”/0.81mm)
  • سپراتورهای از جنس فلز ضد زنگ
  • سپراتورهای Kesling:
  • بسته به سیم SS (استرالیایی) استفاده شده
  • بر اساس طول: کوتاه، متوسط، بلند و خیلی بلند.
  • سپراتور Kansal
  • سپراتورهای نیکل تیتانیوم
  • سپراتورهای الاستومریک
  • سپراتورهای الاستیک ماژول/ دانت
  • با قطر داخلی 5/1 میلی متر (برای دندان های قدامی)
  • با قطر داخلی 1/2 میلی متر (برای دندان های خلفی)
  • سپراتورهای Dumb-bell
  • سپراتورهای بی خطر T
شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  اختلال مفصل فکی گیجگاهی TMJ

 

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

سپراتور یا فضا دهنده در ارتودنسی

درد همراه با جداکننده

در مطالعاتی که روی واکنش به درد پس از قرار گیری سپراتور انجام شده بود مشخص شد ناراحتی معمولاً 4 ساعت پس از قرار گیری سپراتور آغاز می شود و تا 24 ساعت بعد از آن به حداکثر می رسد. پس از آن، کاهش درد به مدت 5 تا 7 روز بعد طول می کشد. درد پریودنتال در نتیجه فشاری که وارد می شود، ایسکمی (کاهش خونرسانی)، التهاب و اِدِم (ورم و آماس) بوجود می آید.

دو نوع واکنش دردناک پس از اعمال فشار ارتودنتیک گزارش شده است. یکی از آنها واکنش ابتدایی در نتیجه انقباض است و دیگری واکنش با تأخیر در نتیجه هایپرآلژیا (حساسیت زیاد نسبت به درد) الیاف لیگامان پریودنتال است، که به پروستاگلاندین E (PGE) مربوط می شود که باعث می شود الیاف لیگامان پریودنتال نسبت به هالوژن های آزاد شده مانند هیستامین ها، برادی کینین، سروتونین، و فاکتور P حساس باشد. دیگر عواملی که گزارش شده اند عبارتند از انسفالین encephalin، دوپامین، گلیسین، گلوتامات گاما- آمینو بوتیریک اسید، لوکوترین ها و سیتوکین ها.

اندازه گیری مقدار جدا سازی

در یکی از مطالعاتی که روی چهار نوع سپراتور سیم های برنجی، فنرهای جدا کننده، سپراتورهای الاستیکی لاتکس، و سپراتورهای الاستیکی پلاستیکی در روزهای اول، سوم، و هفتم انجام شد مشخص شد الاستیک های لاتکس، در مقایسه با انواع دیگر، در تمام روزهای ثبت شده، بیشترین فضا را ایجاد می کنند.

از بین سپراتورهای الاستومریک، و فنرهای NEET و TP مشخص شد نوع اول بیشتر از دو نوع دیگر قابل اعتماد بود. فضا ساز های الاستومریک بین 6/7 فاصله 312/0 میلی متری، فنرهای NEET بین 5/6 فاصله 337/0 میلی متری، و فنرهای TP فضای 273/0 میلی متری بوجود می آورند. کمترین فضای بوجود آمده در فضا دهنده های برنجی مشاهده شده بود.

شاید این مطلب نیز برای شما مفید باشد:  ارتودنسی دیجیتال چیست؟

اگر سپراتور به طور خود به خود خارج شود چه؟

کاهش تدریجی فشردگی سطح تماس دو دندان اغلب باعث می شود سپراتور قبل از جلسه ای که باید بیمار برای انداختن بند به دوره دندان ها مراجعه کند به طور خود به خود از جای خود خارج شود. این اتفاق می تواند حین خوردن غذا یا مسواک زدن اتفاق بیفتد و منجر به بازگشت دندان ها به جای نخست خود و از دست رفتن فاصله بین دندانی شود.

قانون کلی در رابطه با استفاده از سپراتورها بر این اساس است که:

  • هر چه فشردگی اولیه بیشتر باشد، با برداشتن سپراتور فضای کمتری بوجود آمده است.
  • برای بیمارانی که فاصله بین دندان های آنها متوسط است، به استفاده 8 ساعتی از آنها، و برای بیمارانی که فشردگی بین دندان های آنها شدید است، استفاده 12 ساعتی توصیه می شود.
  • سپراتورها باید یک روز قبل از قرار گیری بندها به دور دندان ها کار گذاشته شوند؛ بیمار باید راهنمایی شود اگر فضا ساز گم شد، سه یا چهار روز قبل از جلسه اصلی مراجعه کند.
  • بهبود کامل سیستم الیاف لیگامان پریودنتال حاکی از این است که تکنیک جداسازی از نظر بیولوژیکی بی خطر است.
0/5 (0 نظر)