دیاستم یا فاصله بین دندان ها

دیاستم یا فاصله بین دندان ها که تحت عنوان فاصله منفی نیز شناخته می شود، فضای خالی داخل یک لبخند بوجود می آورد به گونه ای که تیرگی عقب دهان از داخل آن قابل مشاهده است. بر اساس استانداردهای طراحی لبخند جدید، بستن دیاستم به بهبود ظاهر لبخند کمک می کند، به همین دلیل هر چه زمان بیشتر می گذرد بیماران بیشتری برای پیدا کردن راهکاری برای بستن فواصل بین دندان های خود مراجعه می کنند. دیاستم با روش های ارتودنسی یا ترمیمی می تواند بسته شود. درمان ارتودنسی با استفاده از براکت ها، ابزارهای متحرک، یا الاینرهای شفاف برای جابجا کردن دندان ها می تواند وضعیت دندان ها را داخل قوس دندانی تغییر دهد تا این فاصله را ببندد.

ترمیم های دندانی نیز ابعاد دندان ها را افزایش می دهند تا فاصله ها را ببندند، در حالی که موقعیت ریشه ها ثابت باقی می ماند، و می تواند با قرار گیری کامپوزیت یا پرسلاین در فاصله بین دندان ها کامل شود تا این فاصله بسته شود. اگر رنگ یا شکل دندان ها نیز نیاز به بهبود داشته باشد، مواد روی سطح جلویی دندان ها و نیز بین دندان ها قرار می گیرند. تکنیک و مواد درست و مناسب برای یک بیمار بر اساس محدودیت های زمانی، فیزیولوژیکی، فیزیکی، و مالی انتخاب می شود.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

درمان ارتودنسی برای بستن فاصله بین دندان ها

ارتودنسی راه حل ایده آلی برای بستن دیاستم یا فاصله بین دندان ها است و می تواند جامع باشد یا به محدوده درمان ارتودنسی که نیاز است محدود شود. درمان ارتودنسی جامع تلاش می کند ارتباط کلاس 1 بین دندان های دو فک، اکلوژن خلفی، و ارتباط اوربایت/ اورجت قدامی صحیح ایجاد کند، که شامل مدیریت فضای و بستن دیاستم می شود. در کودکان، درمان ارتودنسی مداخله گر با ابزارهایی انجام می شود که دندان ها را در طول مرحله رشد استخوان هدایت می کنند و درمان با بریس ها و نیز شکل گیری دیاستم را نیز به حداقل می رساند. برداشتن اجزاء مداخله کننده مانند اتصالات عضلات یا پاتولوژی دندانی لازم خواهد بود. با تکمیل درمان ارتودنسی، حفظ صحیح و مناسب نتایج از جمله با استفاده از ریتینر ارتودنتیک لازم و ضروری است. حفظ نتایج باید به نیروهایی که زبان و لب ها به دندان ها وارد می کنند و نیز نیروی فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر فائق بیاید، در غیر اینصورت دیاستم می تواند شکل بگیرد.

با افزایش سن افراد، سطوح اکلوزال دندان های خلفی بیشتر از سطوح تماس دندان های قدامی ساییده می شوند. اگر در نتیجه ساییدگی اکلوزال ابعاد عمودی کاهش پیدا کنند، نیرویی که روی دندان های قدامی وارد می شود، می تواند یا باعث شود دندان های ماگزیلا (فک بالا) فلر شوند، یا دندان های مندیبل (فک پایین) به یکدیگر فشار وارد کنند و منجر به بروز دیاستم شود. اگر دندان های خلفی از دست رفته باشند، فشارهایی که به دندان های قدامی وارد می شوند خیلی بیشتر خواهند شد و باعث می شوند فلر شدگی با سرعت بیشتری اتفاق بیفتد. حفظ صحیح و مناسب باعث می شود فلر شدگی یا فشردگی و نامرتبی دندان ها به حداقل برسد یا اصلاً اتفاق نیفتد.

در افراد بزرگسال، درمان های جامع و گسترده ارتودنسی بستن دیاستم بین دندان ها را با جابجا کردن دندان ها یا به صورت جانبی در امتداد قوس دندانی یا به سمت زبان انجام می دهند تا به شکلی مؤثر قوس دندانی را کوتاه تر نمایند. اندازه واقعی استخوان یکسان باقی خواهد ماند، اما اندازه ای که در امتداد سطوح جلوی دندان ها گرفته می شود کاهش پیدا می کند. اغلب پس از اتمام درمان ارتودنسی ترمیم های دندانی نیاز هستند تا رنگ دندان ها یا ساختار های از دست رفته آنها را اصلاح نمایند زیرا ارتودنسی تنها جای دندان ها را تغییر می دهد. اگر پهنای دندان ها برای پر کردن قوس دندانی کافی نباشد، علاوه بر درمان ارتودنسی، ترمیم دیاستم نیز باید انجام شود.

درمان های ارتودنسی محدودی برای اصلاح موقعیت دندان های قدامی استفاده می شوند، زمانی که اکلوژن خلفی خوبی وجود داشته باشد. جابجایی دندان ها با ابزارهای متحرک، براکت ها، و سیم های کمانی ارتودنسی، یا با الاینرهای شفاف حاصل می شود. بستن دیاستم مستلزم مدیریت فضا است، به گونه ای که در مقایسه با عرض قوس دندانی، مجموع عرض دندان ها یکی باشد. دندان های کوچک در یک قوس دندانی بزرگ منجر به ایجاد فضای زیادی می شود. وقتی در مقایسه با مجموع عرض دندان ها، فضای زیادی در قوس دندانی وجود داشته باشد، بستن دیاستم منجر به ایجاد فاصله بین دندان های دیگر می شود. برای مثال، هنگام بستن فاصله بین شش دندان قدامی در یک قوس دندانی با فضای زیاد داخل قوس، فضای اضافی بوجود می آید که منجر به ایجاد دیاستم بین دندان های نیش و دندان های پرمولر اول می شود. اگر این فضا به اندازه کافی بزرگ باشد، با جایگذاری ایمپلنت های دندانی با بریج های ثابت می توان فضا را پر کرد. اگر ترمیم های دندانی برای پر کردن فاصله بین دندان ها قابل انجام نباشند، نتایج به مخاطره خواهند افتاد.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

علاوه بر این، دیاستم را می توان با آوردن دندان ها به سمت لینگوال و کاهش عرض اندازه گیری شده قوس دندانی بست. دندان ها از سمت دیستال دندان نیش سمت راست فک بالا تا سمت دیستال دندان نیش سمت چپ همان فک اندازه گیری می شوند. اندازه کل قوس دندانی باید با مجموع عرض همه دندان ها به اضافه اندازه دیاستم ها برابر باشد. وقتی محل دندان ها به سمت لینگوال تغییر می کند و دیاستم ها بسته می شوند، از عرض قوس دندانی کاسته می شود تا با مجموع عرض دندان ها برابر شود. با این حال ارتودنتیست ها تنها می توانند جای دندان ها را تغییر دهند، بنابراین اگر دندان ها برای تغییر رنگ یا احیاء و اصلاح ظاهر ساختار از دست رفته خود نیاز به ترمیم داشته باشند، ممکن است دیاستم با ترمیم دندان بهتر بسته شود، زیرا کارهای ترمیمی از قبل لازم هستند.

برخی از محدودیت هایی که برای درمان ارتودنسی وجود دارد عبارتند از عوامل روانشناختی، جسمی، مالی، و زمانی. از نظر روانشناختی ممکن است بیماران نتوانند با براکت ها و سیم کمانی روی دندان های خود کنار بیایند. آنها ممکن است نگران ظاهر، محدودیت های غذا خوردن، یا احساسی باشند که از داشتن براکت ها روی دندان های خود و تأثیرات آنها روی لب ها، زبان، و گونه های خود ممکن است پیدا کنند. سیستم های ماتریکس شفاف که در حال حاضر در دسترس هستند، کمک می کنند به محدودیت های روانشناختی بسیاری فائق آمد؛ با این حال، بسیاری از بیماران اگر نتوانند از نظر روانشناختی به بریس ها کنار بیایند، ترمیم ها را ترجیح می دهند.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

محدودیت های جسمی عبارتند از شکل و اندازه دندان ها، تماس دندان ها با دندان های روبروی خود، شکل قوس دندانی، ارتباط دو قوس دندانی بالا و پایین با یکدیگر، دندانپزشکی موجود، و هر گونه بیماری دندانی مانند تومورها، بیماری پریودنتال، یا پوسیدگی. اندازه قوس دندانی باید برابر با اندازه مجموع کل دندان ها باشد، وقتی در وضعیت ایده آل قرار می گیرند؛ در غیر اینصورت، فواصل بوجود خواهند آمد. تماس های اکلوزال از دندان های روبرو، قرار گیری یک دندان را با محدودیت مواجه خواهند کرد، اگر پس از جابجا شدن به طور دائم به آن ضربه وارد شود. کانتور مجدد و تغییر وضعیت دندان های روبرو ممکن است این مشکل را برطرف نماید. دندان های با شکل غیر عادی مانند دندان های لترال میخی شکل، تصویر یک فاصله را بوجود می آورند، حتی زمانی که در وضعیت صحیح قرار دارند.

محدودیت های مالی نیز می توانند نوع، مقدار، و بازه زمانی برای تکمیل فرایند دندانپزشکی را مشخص نمانید. بستن دیاستم معمولاً زیبایی تلقی می شود، غیر از با مواردی مانند بیماری لثه، ساییدگی شدید که منجر به افزایش جابجا شدن دندان ها شود، یا زمانی که به عنوان بخشی از درمان جامع ارتودنسی باشد. صرف هزینه زیاد برای کنترل پوسیدگی دندان، ترمیم، درمان اندودنسی، درمان پریودنتال، کشیدن دندان ها، درمان بیماری های دهان، و قرار دادن جایگزین برای دندان های از دست رفته معمولاً همپی نسبت به دندانپزشکی زیبایی در الویت قرار دارند. درمان ارتودنسی برای بستن دیاستم یک بیمار بسیار پر هزینه خواهد بود، که در آن صورت باندینگ کامپوزیت مطلوب تر است.

عامل دیگری که باید مد نظر قرار گیرد زمان است. تکمیل درمان ارتودنسی چند ماه یا چند سال طول می کشد. بیمارانی که می خواهند خیلی سریع نتایج درمان خود را مشاهده کنند، درمانی اینقدر طولانی مدت را قبول نخواهند کرد تا به نتایج نهایی برسد. با این حال، پرداخت هزینه های درمان ارتودنسی می تواند طی یک بازه زمانی برنامه ریزی و انجام شود.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

باندینگ کامپوزیت

باندینگ کامپوزیت بین دندان ها، فواصل را پر می کند و ظاهر دیاستم را بهبود می بخشد. به عنوان بخشی از طرح درمان جامع زیبایی و بخشی از طرح درمان دندانپزشکی کامل، نتایج بستن دیاستم باید لبخندی زیبا بوجود بیاورد و اهداف کلی طرح لبخند را عملی سازند. طرح لبخند ممکن است شامل تغییر هر یک از 30 نقص متفاوتی باشد که در نهایت شامل رنگ، شکل، و/ یا وضعیت دندان می شود. بلیچینگ قبل از کامپوزیت باندینگ انجام می شود تا بتوان به تغییر رنگ دست یافت؛ باید اجازه داد 10 تا 14 روز بگذرد قبل از آنکه باندینگ انجام شود، زیرا مواد بلیچینگ باعث اکسیده شدن دندان ها می شوند، و باعث می شوند قدرت مواد چسبنده ضعیف تر شود. پس از دوره بلیچینگ، کامپوزیت می تواند بین دندان ها چسبانده شود تا اندازه دندان های مجاور افزایش پیدا کند و فاصله بسته شود.

نتایج بستن دیاستم باید با ایده آل های زیبایی طرح لبخند همخوانی داشته باشند. از آنجا که ابعاد دندان تغییر پیدا می کنند، حفظ تقارن و تناسب دندان ها (هم از نظر ارتفاع به پهنا، و هم از نظر دندان ها با یکدیگر) چالش برانگیز است. تقارن و تناسب دندان ها (یک دندان در مقایسه با دندان بعدی) راحت تر حاصل می شود وقتی چندین دیاستم بسته می شوند؛ با این حال، بسته به وضعیت دندان همیشه نمی تواند حاصل شود.

محدودیت های روانشناختی شامل ترس از استحکام کامپوزیت و طول عمر آن، و نیز ظاهر نهایی. فشار زیاد موجب ترک خوردن و شکستگی کامپوزیت می شود. بستن دیاستم قرار گرفتن در معرض فشار مستقیم از لبه های اینسیزال را محدود می کند و بروز شکستگی ها را به حداقل خواهد رساند. کامپوزیت به مرور زمان مقداری تغییر رنگ خواهد داشت، و نشت از حاشیه های اطراف اتفاق خواهد افتاد. معمولاً هر 7 تا 10 سال لازم است مقداری تغییر در کامپوزیت ایجاد شود.

از نظر روانشناختی نسبت به کامپوزیت باندینگ چندین مزیت وجود دارد. بیمارانی که نگران هستند نتایج بستن دیاستم آنها منجر به خیلی بزرگ به نظر رسیدن دندان در مقایسه با دندان های دیگر، یا در مقایسه با چارچوب لب ها و صورت شود این گزینه را در اختیار دارند که باندینگ کامپوزیت را به راحتی تغییر دهند. می توان کامپوزیت را افزود یا کاست تا با اهداف مورد نظر بیمار تناسب داشته باشد. در واقع، در صورت لزوم می تواند به طور کامل برداشته شود. علاوه بر این، کامپوزیت می تواند بدون چسباندن روی دندان ها قرار بگیرد تا مورد پذیرش بیمار قرار بگیرد. انعطاف پذیری یکی از ویژگی های بسیار مطلوب است. علاوه بر این، بیماران این روش درمان را به این دلیل بیشتر می پسندند که هیچ تراشی روی دندان صورت نمی گیرد و کل فرایند می تواند بدون بی حس کننده انجام شود.

محدودیت های فیزیکی عبارتند از موقعیت دندان ها و تماس آنها با دندان های روبرو. دندان ها در یک منطقه تعریف شده از لثه خارج شده اند، که بدون درمان ارتودنسی نمی تواند تغییر داده شود. کامپوزیت نمی تواند ریشه ها را به سمت چپ یا راست حرکت دهد، بنابراین کانتورها می توانند از جهات مزیال یا دیستال آغاز شوند، محل هایی که دندان ها از لثه خارج شده اند. با برداشتن لثه و تنها اندکی بزرگتر کردن ابعاد دندان ها از نظر عرضی، یا قرار دهی مواد زیر لثه ها می توان باعث شد ظاهر تغییر کند و دندان مزیال تر یا دیستال تر به نظر برسد. متعاقب آن، عرض و وضعیت دندان ها محدودتر می شوند.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

ابعاد دندان ها و نسبت طول به عرض اغلب با نسبت طلایی تعریف می شود، نسبتی که برای چشم خوشایندتر است نسبت یک به 1614/1، یا یک به یک شانزدهم کوچکتر است. ابعاد با دندان های مرکزی پیشین آغاز می شوند که باید بزرگترین دندان ها باشند، سپس هر دندان کناری که عقب تر از آن قرار گرفته است باید یک شانزدهم کوچکتر باشد. باید دقت شود که موقعیت دندان های مجاور دیاستم باید در یک پلان مشابه از صورت قرار داتشه باشد. دندانی که نسبت به دندان مجاور خود بیشتر در سمت روبروی صورت قرار گرفته است، باعث می شود بستن دیاستم با کامپوزیت دشوارتر باشد.

محدودیت های مالی مقدار کاری که انجام می شود، موادی که استفاده می شود، و نیز بازه زمانی لازم برای تکمیل فرایند را تعیین می کنند. بیمارانی که هر سال تنها می توانند هزینه بستن یک دیاستم را تقبل کنند، احتمال اینکه کامپوزیت ها را قبول کنند بیشتر خواهد بود زیرا هزینه آنها خیلی کمتر است و این انعطاف پذیری را دارند که طی یک دوره زمانی طولانی تر کار کوچکتری انجام شود. محدودیت های زمانی شخصی نیز برای برخی افراد مهم هستند. کامپوزیت باندینگ در یک جلسه تکمیل می شود و بیماران نتایج فوری را دوست دارند.

دیاستم یا فاصله بین دندان ها

پرسلن

ترمیم پرسلن شامل ونیرهای پرسلن، روکش های سه چهارمی و روکش های کامل هستند. برای قرار گیری ترمیم های پرسلن لازم است از سطح روبروی دندان برداشته شود، مگر آنکه دندان نسبت به نتایج مورد نظر موقعیت لینگوال داشته باشد (اندکی داخل قوس دندانی باشد). اگر کاهش ابعاد دندان انجام نشود، دندان برجسته به نظر خواهد رسید و تراش نادرست لثه می تواند باعث شود لثه ها سلامت خود را از دست دهند. ایجاد کانتور صحیح مزیال- لینگوال و دیستال- لینگوال با ونیرهای پرسلن هنگام بستن دیاستم بدون کاهش از ابعاد بین دندانی دشوار خواهد بود. محل اتصالی که ونیرهای پرسلن تا داخل سطوح مزیال و دیستال امتداد پیدا می کنند، نمی توانند انحنای زبانی را پوشش دهند، زیرا کانتورهای گرد دندانی باعث بوجود آمدن برش هایی نسبت به مسیر قرار گیری روبرو یا اینسیزال می شوند. کاهش ابعاد دندان ها از کنار اغلب انجام نمی شود. برخی دندانپزشکان این فاصله ها را با کامپوزیت یا سمان پر می کنند.

پرسلن محکم تر از کامپوزیت است و دوام بیشتری دارد، بدون آنکه هیچ لکه ای روی آن ایجاد شود، اما در نتیجه فشار زیاد ناشی از جویدن (کارهایی مانند جویدن ناخن یا آبنبات یخ زده) یا دندان قروچه (یا براکسیسم)، احتمال ترک خوردن آنها وجود دارد. برای بیمارانی که دندان قروچه دارند استفاده از محافظ دندان شبانه ضروری است. نتایج زیبایی پرسلن ها بر اساس مهارت دندانپزشک و تکنیسین لابراتوار مشخص می شود. بیماری که توقع او برای زیبایی بالا است، با نتایج کار یک دندانپزشک یا تکنیسین غیر ماهر لابراتوار راضی نمی شود. مهم است به خاطر داشته باشید که یک لابراتوار متوسط باعث می شود یک دندانپزشک فوق العاده متوسط به نظر برسد. و یک لابراتوار فوق العاده باعث می شود دندانپزشک متوسط فوق العاده به نظر برسد. اگر دندانپزشک قادر باشد با کامپوزیت نتایجی بهتر از پرسلن توسط لابراتوار تولید کند، باید کامپوزیت به پرسلن ارجحیت داشته باشد.

محدودیت های روانشناختی، فیزیکی، و مالی برای پرسلن شبیه همان محدودیت هایی هستند که برای کامپوزیت وجود دارد. پرسلن محکم تر است و کمتر از کامپوزیت لک می شود؛ با این حال، پر هزینه تر است. ساخت سفارشی پرسلن برای یک بیمار دشوارتر است. با این حال، نتایج پرسلن هنگامی که توسط یک لابراتوار فوق العاده ساخته می شود فوق العاده خواهند بود. ترمیم های پرسلاین به دو مرتبه یا بیشتر مراجعه، و مدتی سپری کردن با ترمیم های موقتی نیاز دارند.

نتیجه گیری

به طور خلاصه، درمان ارتودنسی و دندانپزشکی زیبایی مزایا و معایبی دارند. بیماران باید راجع به هر یک از این فرایندها اطلاعات کافی داشته باشند و راهنمایی شوند که کدام یک برای آنها بهتر است. خوشبختانه، با تغییر یا حفظ جلو یا نیمرخ دندان، می توان اندازه دندان را تغییر داد. جلوی دندان تحت عنوان زاویه های خطی، ارتفاع کانتور لثه، و کانتورهای اینسیزال تعریف می شود. نیمرخ دندان طرح کلی لثه، قسمتی که دندان و لثه به هم می رسند، منطقه تماس آنها، و لبه اینسیزال است. دو دندانی که ابعاد آنها از روبرو یکی است، می توانند هم اندازه به نظر برسند، حتی اگر ابعاد آنها از نیمرخ متفاوت دیده شود.

دندان هایی که از دندان های معادل روبروی خود بزرگتر به نظر می رسند، با بستن دیاستم می توانند هم اندازه به نظر برسند. دندانپزشک باید جلوی دندان های معادل روبروی هم را شبیه هم درست کند اما از زاویه خطی تا منطقه تماس یک انحنای تدریجی تر درست کند. سطح جلوی دندان ها یکی است اما از نیمرخ بزرگتر هستند. این دندان ها هم اندازه به نظر خواهند رسید. دندان هایی که نیاز به ترمیم یا تغییر رنگ دارند، علاوه بر افزودن کامپوزیت در قسمت های بین دندان ها، نیاز است سطح جلوی آنها نیز پوشش داده شود.