ارتودنسی در بزرگسالان و کودکان (ارتودنسی پیشگیری)

ارتودنسی یکی از شاخه‌های تخصصی دندانپزشکی است که تمرکز آن روی مرتب و یکدست کردن دندان‌ها و فک‌هاست که هدف آن بهبود زیبایی لبخند و سلامت دهان و دندان فرد است. حفظ بهداشت دندان‌های نامرتب که به درستی کنار هم قرار نمی‌گیرند دشوارتر است، به همین دلیل در معرض خطر پوسیدگی و بیماری‌های لثه قرار دارند.

با پیشرفت‌هایی که طی سال‌های اخیر در شاخۀ ارتودنسی صورت گرفته است، تعداد بزرگسالانی که در پی درمانی مناسب برای مشکلات دهان و دندان خود می‌باشند رو به افزایش است، مشکلاتی که آنها از کودکی با آنها روبرو بوده‌اند. تفاوت‌های چشمگیری بین ارتودنسی بزرگسالان و ارتودنسی اطفال و نوجوانان(ارتودنسی پیشگیری) وجود دارد. با این حال، پیش از تصمیم‌گیری برای دنبال کردن یک درمان، خوب است بدانیم هر کدام از این دو دسته چه ویژگی‌هایی دارند. در اینجا به بررسی تفاوت‌های اساسی ارتودنسی بزرگسالان و ارتودنسی کودکان می‌پردازیم:

ملاحظات مربوط به سن در درمان ارتودنسی

معمولا بیماران بزرگسال شرایطی دارند که بیماران جوان‌تر تحت آن شرایط قرار ندارند، مانند عدم وجود استخوان کافی بین ریشه‌ها به منظور تامین خون کافی، عفونت‌های خفیف لثه، و از دست رفتن استخوان‌های کناری. بعلاوه، استخوان‌ها سخت و محکم شده‌اند و رشد آنها متوقف شده است، از سوی دیگر بالا رفتن سن بافت باعث می‌شود مدت زمان بیشتری طول بکشد تا با موقعیت جدید دندان‌ها تطبیق پیدا کند. این مشکلات تحت عنوان محدودیت‌های بیومکانیکی شناخته می‌شوند، که باعث می‌شوند اصلاح وضعیت دندان‌ها در بزرگسالان به فرایندی پیچیده‌تر تبدیل شود.

تفاوت ارتودنسی در بزرگسالان و کودکان (ارتودنسی پیشگیری)

مشکلات مربوط به اصلاح بایت

یکی از دلایل اصلی که بیماران را ملزم به انجام درمان ارتودنسی می‌نماید اصلاح مال‌آکلوژن (عدم قرارگیری صحیح دندان‌های هردو فک روی یکدیگر)، یا بایت نازیبا است. در یک بیمار بزرگسال که از مشکل اوربایت جدی رنج می‌برد، بدون کشیدن یک یا دو دندان، در دهان جای کافی بوجود نخواهد آمد تا فضای مورد نیاز برای حرکت دندان‌ها رو به عقب ایجاد شود. احتمالا تا دوران بزرگسالی تعدادی از دندان‌های بیمار دچار ساییدگی شده‌اند که این باعث تشدید اوربایت می‌شود. متخصصان ارتودنسی به این مشکلات تحت عنوان مسائل لثه‌ای-ترمیمی اشاره می‌نمایند، و به جای کامل و بی‌نقص شدن بایت در بزرگسالان عموما تمرکز آنها روی بهبود عملکرد بایت است.

تفاوت ارتودنسی در بزرگسالان و کودکان (ارتودنسی پیشگیری)

مسائل مربوط به کشیدن دندان

اکثر بزرگسالان در گذشته یک یا دو دندان خود را کشیده‌اند، و این می‌تواند برای متخصص ارتودنسی مشکل ایجاد کند. محل‌های قدیمی دندان‌های کشیده جای مناسبی برای قرار دادن دندان جدید نیستند، مگر آنکه با افزودن چند تکه استخوان مصنوعی (پروتز یا جانشین‌شونده) به آن ناحیه ترمیم شود. بستن فواصلی که در نتیجۀ کشیدن دندان بین دندان‌ها بوجود آمده‌اند- و نزدیک نگه داشتن آنها به یکدیگر- نیز دشوار است، زیرا استخوان بزرگسال واکنشی مشابه استخوان در حال رشد نسبت به فشار نشان نمی‌دهد.

تفاوت ارتودنسی در بزرگسالان و کودکان (ارتودنسی پیشگیری)

تفاوت ارتودنسی در بزرگسالان و کودکان (ارتودنسی پیشگیری)

کارگذاشتن ابزار ارتودنسی در دهان

بسیاری از ابزار ارتودنسی با استفاده از سیمان دندانی به دندان متصل می‌شوند، بویژه برای گزینه‌هایی که کمتر قابل رویت هستند مانند بریس‌های لینگوال (زبانی). بنابراین برای کمک به جلوگیری از کاهش مواد آهکی استخوان، حفظ شدید بهداشت دهان و دندان طی این فرایند حیاتی است.

آسیب‌پذیری‌ها

بیمارانی که در بزرگسالی تحت درمان‌های ارتودنسی قرار می‌گیرند بیشتر از کودکان در معرض خطر تحلیل ریشه قرار خواهند داشت. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که بدن ریشۀ دندان را مجددا تحلیل می‌برد، و دندان را بدون لنگر رها می‌کند. فاکتورهایی که نقش اساسی در این زمینه ایفا می‌کنند عبارتند از پیشینۀ خانوادگی، عادات دهانی، و نوع ریشۀ دندان فرد.

اگر فردی مستعد تحلیل ریشه باشد و درمان منجر به ایجاد حساسیتی شود که ریشه‌های دندان را تحت تاثیر قرار دهد، ممکن است به مرور زمان دندان به سادگی لق شده و بیافتد. ارتودنتیست با بررسی دقیق دندان‌ها قادر خواهد بود نشانه‌های تحلیل ریشه را مشاهده نماید. اما اگر در مراحل اولیه مورد رسیدگی قرار نگیرد و درمان نشود، عموما غیرقابل درمان خواهد بود.

بعلاوه بزرگسالان بواسطۀ گذشت زمان بیشتر از کودکان در معرض اختلالات گیجگاهی فکی (TMD) قرار دارند، در نتیجه ممکن است طی درمان معمول ارتودنسی نشانه‌های آن گسترش پیدا کنند. از این رو، مهم است که متخصص ارتودنسی پیش از پیشنهاد درمان مختص فرد، خطر اختلالات گیجگاهی فکی (TMD) را در وی به دقت مورد بررسی قرار دهد.

فاکتورهای روانی اجتماعی

تعدادی فاکتور روانی اجتماعی وجود دارند که بزرگسالان علاقمند به انجام درمان را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این عوامل عبارتند از:

• توقعاتی که از درمان می‌توان داشت
• نگرانی‌های مربوط به ظاهر
• عدم احساس راحتی در استفاده از ابزارهای ارتودنسی
• تمایل به همکاری بر اساس دستورالعمل‌های ارتودنتیک

کاملا واضح است که بزرگسالان توقع دارند در کوتاه‌ترین زمان ممکن، و با کمترین ناراحتی یا دردسر، درمان آنها بهترین نتایج را در بر داشته باشد. بعلاوه آنها می‌خواهند بیشتر راجع به نوع درمانی که ارتودنتیست قصد دارد انجام دهد و علت انجام آن بدانند، و ممکن است اطلاعات بیشتری در رابطه با ریز هزینه‌های مربوط به هر بخش از درمان کسب کنند، در حالی که کودکان چنین نگرانی‌هایی نخواهند داشت.

از آنجا که در حال حاضر 50 درصد از بیماران را بزرگسالان تشکیل می‌دهند، برخی متخصصان تمرکز خود را روی توجه به ویژگی‌های ارتودنسی بزرگسالان قرار داده‌اند. اگر در پی درمانی اصلاحی هستید، مسائلی که ممکن است شما را تحت تاثیر قرار دهند را مد نظر بگیرید.