ارتودنسی در بزرگسالان

ارتودنسی در بزرگسالی تنها جنبه زیبایی ندارد

با افزایش سن، دندان ها جابجا می شوند و دچار تغییرات و ساییدگی و فرسایش ناشی از جویدن و گاز زدن می شوند. تحلیل تدریجی استخوان فک می تواند موجب متمایل شدن دندان ها رو به جلو و فشرده و نامرتب شدن آنها شود که گاهی اوقات می تواند روی نحوه حرف زدن تأثیر بگذارد. دندان های کج و بایت ناصاف تنها از نظر زیبایی نگران کننده نیستند. این مشکلات با مسائل و مشکلات دیگر مانند تحلیل لثه و استخوان، پوسیدگی دندان ها، ساییدگی مینای دندان ها، سر درد و درد مفاصل فک همراه هستند.

هر چند افراد بزرگسال اغلب اقدام به درمان ارتودنسی می کنند تا سفیدی و یکدستی دندان های خود را مجدداً بدست بیاورند، اما بسیاری از آنها در همان جلسه نخست مشاوره ارتودنسی متوجه شده اند که بهبود لبخند می تواند منجر به بهبود سلامت آنها شود. در سراسر دنیا، بیش از 30 درصد افرادی که تحت درمان ارتودنسی هستند افراد بزرگسال بوده اند، و در حال حاضر تعداد افرادی که در دهه های 50، 60 و 70 زندگی خود به سر می برند و می خواهند با کمک درمان ارتودنسی از مشکلات ارتودنتیک و ناراحتی های خود بکاهند، رو به افزایش است.

پنجاه درصد از بیماران بزرگسالی که به ارتودنتیست ها مراجعه می کنند از ظاهر دندان های خود راضی نیستند و پنجاه درصد دیگر را دندانپزشک ها به ارتودنتیست ارجاع می دهند. پنجاه درصد دوم افرادی هستند که دندان های کاملاً صافی دارند، نه فشردگی، و نه فاصله ای بین دندان های آنها وجود دارد- اما به علت وجود مال اکلوژن نیاز به درمان ارتودنسی دارند: بایت مشکل داری که در آن هر دو فک به خوبی روی یکدیگر قرار نمی گیرند.

مشکل مال اکلوژن در بزرگسالان

بایت ناصاف و مشکل دار می تواند افراد بزرگسال را وادار نماید در پی درمان ارتودنسی باشند. افرادی که دیپ بایت دارند- شرایطی که در آن دندان های فک بالا وقتی روی دندان های فک پایین قرار می گیرند، به طور کامل آنها را پوشش می دهند- همواره با مشکلات مربوط به مفاصل فکی- گیجگاهی (TMJ)، که استخوان فک را به جمجمه متصل می کنند، مواجه هستند.

هنگام جویدن که میزان فشار افزایش می یابد، بایت تروماتیک (آسیب پذیر) منجر به آسیب به دندان ها و استخوان فک پیرامون آنها می شود. بنابراین، بیمار بزرگسالی که بیش از 50 یا 60 سال با بایت مشکل دار زندگی کرده است، با خود تروما (آسیب) را به همراه داشته است، که اغلب منجر به درد ماهیچه ها و سر درد می شود. به محضی که براکت ها مشکلات بایت را درمان نمایند، مشکلات مفاصل فکی- گیجگاهی برطرف خواهند شد.

ارتودنسی در بزرگسالان

رابطه بین وضعیت دهان و دندان و سلامت عمومی بدن

درمان ارتودنسی قادر است عملکرد و سلامت عمومی دهان، که روی سلامت کل بدن تأثیر می گذارد، را بهبود بخشد. حفره دهان دریچه ای رو به سلامت کلی هر شخص است. از تحقیقات اخیر چنین بر می آید که اگر اطراف بافت های لثه و داخل حفره دهان التهابی وجود داشته باشد، این التهاب می تواند احتمال بیماری های دریچه قلب را افزایش دهد.

تمیز نگه داشتن دندان های فشرده و کج دشوارتر است، در نتیجه احتمال تشکیل پلاک های دندانی نیز افزایش می یابد. خود این مشکل می تواند موجب افزایش التهاب در داخل دهان و دیگر قسمت ها شود. در هر زمانی، با قرار گرفتن دندان ها در وضعیتی سالم تر و نیز با اصلاح موقعیت فک ها، التهاب و تعداد باکتری های موجود در داخل دهان کاهش خواهند یافت.

درمان ارتودنسی بسیار بهتر از دندان مصنوعی است!

بسیاری از بیمارانی که در سنین بالا تصمیم می گیرند درمان ارتودنسی خود را آغاز کنند تنها به این دلیل این کار را انجام می دهند که بایت آنها وضعیت مناسبی ندارد؛ وضعیت قرار گیری دندان های فک بالا و پایین متفاوت هستند، و در یک یا چند دندان خود درد احساس می کنند. وجود درد در دندان ها حاکی از تحت فشار بودن عصب آنها است که معمولاً به دلیل ساییده شدن دندان در نتیجه مشکلات بایت اتفاق می افتد. آسیب به عصب دندان در نهایت می تواند منجر به از دست رفتن دندان ها شود. در نتیجه اکثر بیماران، از آنجا که از فکر یک عمر داشتن دندان های مصنوعی داخل دهان خود هراس دارند، ترجیح می دهند مدت کوتاهی از براکت های ارتودنسی استفاده کنند و مشکلات بایت خود را برطرف نمایند.

ارتودنسی در بزرگسالان

براکت های مخصوص ارتودنسی در بزرگسالان

براکت های امروزی که دندان ها یا فک بیمار را به آرامی و به مرور زمان به جای صحیح خود هدایت می کنند، سبک تر، ارزان تر و ملاحظه کارانه تر از دهه های قبل هستند. گزینه های امروزی عبارتند از:

براکت های فلزی ضد زنگ: این نوع کلاسیک براکت ها به سطح جلوی دندان ها چسبانده می شوند و با سیم های کمانی به یکدیگر متصل می شوند. این براکت ها هنوز هم استاندارد هستند، زیرا تأثیر گذار هستند و قیمت مناسبی دارند.

براکت های سرامیکی: این نوع براکت ها روی سطح جلویی دندان ها قرار می گیرند اما شفاف هستند، در نتیجه با رنگ دندان ها ترکیب می شوند، با این حال برای دندان های فک پایین توصیه نمی شوند، زیرا می توانند موجب ساییده شدن مینای پشت دندان های بالا شوند.

براکت های لینگوال یا پشت دندانی: این نوع براکت ها روی سطح داخلی دندان ها قرار می گیرند که باعث می شود تقریباً غیر قابل دیدن باشند.

الاینرهای شفاف: این نوع بریس ها که تحت عنوان اینویزیلاین به فروش می رسند، بویژه در میان افراد بزرگسالی شناخته شده هستند که تصور می کنند براکت ها و سیم های کمانی فلزی داخل دهان توجه مخاطب را به خود جلب می کنند و قصد ندارند این اتفاق برای آنها نیز رخ دهد. این تری های متحرک، سفارشی، و شفاف آکریلیکی روی دندان ها می لغزند. باید 20 تا 22 ساعت در طول شبانه روز از آنها استفاده کرد و تنها حین خوردن غذا یا مسواک زدن آنها را از دهان خارج نمود. این نوع الاینرها را باید هر دو هفته یک مرتبه تعویض نمود. علاوه بر این، این نوع الاینرها برای بیمارانی مناسب هستند که مشکلات چندان جدی ندارند. مثلاً براکت های فلزی برای بستن شکاف های بسیار بزرگ بین دندان ها گزینه بهتری هستند.

افراد بزرگسال نیاز دارند حداقل 18 تا 26 ماه از براکت های ارتودنسی استفاده کنند و ابزارهای آنها هر 4 تا 6 ماه یک مرتبه تنظیم شوند. در پایان درمان نیز باید از ریتینر استفاده کنند تا دندان های آنها به ثبات برسند. اما نکته مثبت این است که با آغاز درمان ارتودنسی بسیاری از دردها از جمله دردهای ناشی از تحت فشار بودن عصب دندان ها و درد مربوط به اختلالات فکی- گیجگاهی تسکین می یابند.