ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

 اغلب دندان هایی که تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند یا هنوز درمان آنها تکمیل نشده است نیاز به جابجایی ارتودنتیک دارند. آنچه روی تصمیم گیری برای انتخاب روش درمان تأثیر می گذارد به عوامل متعددی بستگی دارد از جمله التهاب، ترمیم بافت، بیولوژی جابجایی دندان، و نیز تحلیل همراه با آن، بیماری پالپ، و بیماری های پری آپیکال بستگی دارد. در این مقاله قصد داریم به نکات مربوط به جابجایی دندان هایی بپردازیم که پس از درمان ریشه در شرایط مختلفی قرار دارند.

جابجایی ارتودنتیک دندان ها

سالها بود که روی دندان هایی که تحت درمان اندودانتیک (ریشه دندان) قرار گرفته بودند درمان ارتودنسی انجام نمی شد و همه موافق بودند که اگر روی این دندان ها درمان ارتودنسی انجام شود، خطر تحلیل ریشه آنها را بیشتر تهدید می کند. در حالی که تحقیقات جدید نشان می دهند در صورتی که یک دندان به درستی تحت درمان ریشه (عصب کشی) قرار گرفته باشد، اگر با کمک ارتودنسی جابجا شود، هیچ خطری آن را تهدید نمی کند.

در حال حاضر در دندانپزشکی، تعداد دندان های سالم آنقدر زیاد است که درمان ریشه یا اندودانتیک تنها برای دندان های آسیب دیده انجام می شود. با این حال، هنوز هم هستند دندان هایی که بواسطه پوسیدگی و کرم خوردگی تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند، مخصوصاً موارد بالینی که ضرورت یا عدم ضرورت درمان مجدد اندودانتیک برای آنها پرسش برانگیز است. بهبود شرایط اقتصادی و اجتماعی باعث شده است تعداد زیادی از افراد بزرگسال بخواهند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند و از بین این افراد هستند کسانی که روی دندان های آنها درمان اندودانتیک انجام شده است.

از سوی دیگر، تعداد درمان های اندودانتیک در نتیجه پوسیدگی نیز کاهش چشمگیری داشته است، که به تدریج جای آنها را دندان های آسیب دیده و صدمه خورده گرفتند که نتیجه فعالیت های ورزشی و تفریحات جدید بودند.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

جابجایی های ارتودنتیک با کمک الیاف پریودنتال لیگامان انجام می شوند. سمنتوبلاست ها هیچ گیرنده ای برای عمل کردن به عنوان واسطه گردش استخوان ندارند، اما استئوبلاست ها که در 25/0 میلی متری از سطح دندان واقع شده اند حاوی آنها هستند. با اعمال نیروی ارتودنتیک:

·        سلول های فشرده می شوند، اسکلت سلولی تغییر شکل پیدا می کند، و باعث افزایش فشار مکانیکی می شود.

·        و به طور همزمان، مجراهای عروق خونی را کاهش می دهد، در حالی که در قسمت هایی فشار متابولیک وارد می شود کمبود اکسیژن وجود خواهد داشت.

سلول های تحت فشار الیاف لیگامان پریودنتال عناصر واسطه ای را آزاد می کنند که تحلیل ریشه، وضعیت استخوان روی سطوح لیگامان استخوان آلوئولار  را تحریک می کنند و منجر به تغییر شکل استخوان اطراف آن می شوند، در نتیجه دندان در جای جدید خود تثبیت می شود. تحلیل ریشه ای که در طول درمان ارتودنسی اتفاق می افتد، تنها در صورتی اتفاق می افتد که فشار اعمال شده موجب از دست رفتن سمنتوبلاست ها شود و پوشش سطح ریشه دندان از بین برود. مرگ سمنتوبلاست ها الزاماً با فشارهای شدیدتری همراه است که موجب فشرده شدن عروق در قسمت های خاصی از الیاف لیگامان پریودنتال می شوند.

از سوی دیگر، در طول جابجایی های ارتودنتیک، صرف نظر از نوع و شدت فشار وارده، بافت های پالپ دچار تغییرات عملکردی یا ساختاری نمی شوند. بنابراین، به همین ترتیب، در صورتی که کانال با مواد اندودانتیک پر شده باشد، موجب بروز هیچ تغییری در بافت های پریودنتال، قبل از جابجایی های ارتودنتیک نخواهد شد. به عبارت دیگر، در صورتی که درمان اندودانتیک به درستی انجام شده باشد، با جابجایی ارتودنتیک و تحلیل کم و بیش ریشه دندان، این واکنش با درمان ارتودنسی موجود هیچ ارتباطی ندارد.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

در همه موقعیت ها، دندان هایی که تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند و قرار است درمان ارتودنسی روی آنها انجام شود، باید با دقت معاینه و بررسی شوند تا مشخص شود شرایط اندودانتیک لازم را دارند یا خیر. در مواردی که در آنها این شرایط ناکافی یا نامناسب تشخیص داده می شوند، درمان اندودانتیک مجدد باید انجام شود.

پیامدهای احتمالی

فعال سازی مجدد ضایعات پری آپیکال قبلی- تحلیل های آپیکال در نتیجه فشارهای اعمال شده، اتفاقی بسیار شایع و قابل قبول از نظر بالینی- ممکن است موجب باز شدن مجراهای کوچک، توبول ها، و کانال های فرعی دلتای آپیکال می شوند که هنوز حاوی باکتری هستند. این محصولات به طور موقت می توانند موجب بازگشت ضایعات پری آپیکال مزمن شوند، از جمله گرانولوم پری سمنتایتیس و/ یا پری آپیکال.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

میکرو ارگانیسم های موضعی در این شرایط محدودیت های پاتوژنیک خود را دارند، زیرا هیچ منبع تغذیه ای برای تکثیر شدید میکروب ها در نتیجه عدم ارتباط با محیط دهان وجود ندارد. با توقف درمان ارتودنسی، به نظر می رسد فرایند دچار بازگشت شود؛ در صورتی که بازگشت اتفاق نیفتد، دندان باید مجدداً تحت درمان اندودانتیک قرار بگیرد. این موقعیت تقریباً نادر است، اما به صورت نظری در موارد پراکنده اتفاق می افتد.

پر کردن بیش از حد کاذب- تحلیل آپیکال در نتیجه فشارهایی که از اطراف وارد می شوند و باعث کوتاه شدن دندان ها می شوند، اما مخروطی های گاتا پرکا و برخی دیگر از موادی که برای سیل کردن استفاده می شوند با ماکروفاژها و/ یا کلاست ها موجب از بین رفتن میکروب ها یا یاخته های مضر نمی شوند. پس از درمان ارتودنتیک، آنچه ظاهر می شود، مخروطی گاتا پرکا است که از محدوده آپیکال ریشه دندان بیرون زده است.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

پس از درمان ریشه، برای انجام درمان ارتودنسی چه مدت باید صبر کرد؟

در صورتی که جابجایی ارتودنتیک موجب تغییر بیولوژی پالپ دندان از نقطه نظر ساختاری نشود، و موجب بالا رفتن سن آن نیز نشود، درمان اندودانتیک، به همین ترتیب، در پدیده سلولی و بافتی جابجایی دندان دخالت نمی کند. از نقطه نظر بیولوژی، و ایجاد همبستگی بین اطلاعات مربوط به بیولوژی پالپ و جابجایی ارتودنتیک، اعمال فشار می تواند چند روز پس از اتمام درمان اندودانتیک انجام شود. بین 15 تا 30 روز، ترشحات و تراوشات التهابی از محل درمان جذب و ناپدید می شوند.

در موارد جابجایی های ارتودنتیک دندان هایی که تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته بودند، و ظرف چند ماه یا چند سال شکست آنها شناسایی شد، این حقیقت نباید به جابجایی انجام شده روی دندان ها نسبت داده شود. فشارهای اعمال شده هیچ اختلالی در بیماری زایی و نیز تولید سم میکرو ارگانیسم های بیماری زای همراه با آن، و نیز بیولوژی بیوفیلم های میکروبی و ضایعات پری آپیکال التهابی مزمن ایجاد نمی کنند. شکست باید با توجه به محدودیت های ذاتی درمان اندودانتیک توجیه شود.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

جابجایی ارتودنتیک در دندان های عصب کشی شده یا ضایعه پری آپیکال التهابی

ضایعات پری آپیکال از ضایعات اطراف اَپِکس مجزا هستند؛ و در نهایت ممکن است ضایعات دیگری در این منطقه یافت شوند، که بیماری های پری آپیکال واقعی تلقی نمی شوند. بیماری های پری آپیکال شایع ترین ضایعات داخل استخوان فک بالا هستند.

ضایعات پری آپیکال یا بیماری های پری آیپکال بطور چشمگیری التهابی هستند و با میکروبیوتا (مجموعه ای از گونه های میکرو ارگانیسم) همراه هستند که در کانال ریشه ای وجود دارند که در آن پالپ دندان دچار نکروز (مرگ) شده است، یا بواسطه تروماهای دندانی هنوز با نکروز آسپتیک (ضد عفونی شده) پالپ همراه است.

بیماری های پری آپیکال غیر التهابی نسبتاً کمتر اتفاق می افتند، و می توانند یکی از موارد زیر باشند:

• دیسپلازی سمنتال یا دیسپلازی سمنتوم- استخوان پری آپیکال: نوعی دیسپلازی فیبروز استخوان پری آپیکال دندان های جلوی فک پایین؛
• سمنتوبلاستوم خوش خیم: نوعی رویش بافت جدید ادونتوژنیک، تقریباً مجزا از اطراف اپکس دندان های مولر اول فک پایین.

از بین بیماری های غیر التهابی پری آپیکال، دیسپلازی سنتوم- استخوان پری آپیکال نیاز به تشخیص درست و تنها نظارت نیاز دارند، بدون هیچ گونه درمان و پیامدی برای بیمار؛ سمنتوبلاستوم خوش خیم باید با کمک جراحی برداشته شود و نتایج خوبی در بر خواهد داشت.

بیماری های پری آپیکال التهابی می توانند با دو شرایط اساسی همراه باشند: نکروز پالپ همراه با یک میکروبیوتای غنی و ترکیبی و نکروز آسپتیک پالپ بواسطه تروما.

هر ضایعه پری آپیکال التهابی به شکل پری سمنتیت آپیکال مزمن که ممکن است به اشکال زیر تبدیل شود:

• آبسه دنتوآلوئولار حاد، و سپس مزمن، با مشخصه ویژه ای به شکل فیستول.
• پری سمنتیت آپیکال مزمن، و سپس گرانولوم پری آپیکال که ممکن است چند ماه یا چند سال باقی بماند، با این حال، در نهایت به شکل کیست های پریودنتال آپیکال درآید.

در مورد بیماری های پری آپیکال التهابی حاد- پری سمنتیت حاد و آبسه دنتوآلوئولار در چند مرحله خود- درمان اندودانتیک به خوبی قابل پیش بینی است، با توجه به اینکه هیچ زمان یا شرایط موضعی وجود ندارد تا تحلیل آپیکال چشمگیر یا ناچیزی اتفاق بیفتد. باکتری ها طول عمر کوتاه تری خواهند داشت و سطح ریشه ها نیز معمولی خواهد بود، که پس از انجام درمان اندودانتیک به اندازه کافی، باعث پیچیده شدن دوام آنها روی سطح ریشه خواهد شد.

در بیماری های پری آپیکال التهابی مزمن- پری سمنتیت آپیکال مزمن و گرانولوم پری آپیکال- دوره دوام میکروبیوتا طولانی تر از موارد حاد است، که اجازه می دهد باکتری ها در توبول های دندانی و بخش های غیر عادی جذب آپیکال لانه گزینی کنند. به طور همزمان، بسیاری از باکتری ها روی سطح خارجی آپیکال دندان لانه گزینی می کنند و بیوفیلم های میکروبی تشکیل می دهند. این شرایط اجازه می دهند بتوان به خوبی پیش بینی کرد، اما با تردید، زیرا تکنیک اندودانتیک، حتی در حالی که تحول یافته است، هنوز هم حذف کامل این اجتماعات میکروبی را تضمین نمی کند. هنوز باید چند درصد نرخ شکست در موارد درمان های اندودانتیک دندان های دارای ضایعات پری آپیکال مزمن، حدود 10% تا 35% مد نظر قرار گیرند.

گرانولوم پری آپیکال از سلول های التهابی انباشته شده یا به نوعی سازمان یافته تشکیل شده است، مخصوصاً ماکروفاژها، لنفوسیت ها، و سلول های پلاسما. این سلول ها از طریق عروق متعددی تغذیه می شوند و از نظر فیزیکی نیز تحت حمایت موادی هستند که ترشح می شوند و نیز ماتریس خارج سلولی با فیبروبلاست ها و فیبرهای کلاژنی نهایی. از نظر ابعاد و مقایسه، گرانولوم پری آپیکال می تواند به یک بالش بافت نرم تشبیه شود که به دور اکثر قسمت های آپیکال ریشه دندان پیچیده شده است.

وقتی وقتی به بیماری پری آپیکال التهابی مزمن اشاره می کنیم، اغلب به گرانولوم پری آپیکال مربوط می شود، زیرا کیست های پریودنتال آپیکال کوچک هنوز وجود دارند که در بافت گرانولوم پری آپیکال واقع شده اند، درمان اندودانتیک (درمان ریشه) نیز مؤثر است.

آنچه گرانولوم پری آپیکال را فعال نگه می دارد انتقال مداوم محصولات باکتریایی است و خود باکتری ها به منطقه پری آپیکال است، مخصوصاً در کانال های سمنتال. حذف منابع میکروبی با کمک درمان کافی اندودانتیک، حاکی از نابودی عامل محرک است. بلافاصله پس از درمان اندودانتیک، ماکروفاژها و دیگر سلول ها از گرانولوم پری آپیکال آخرین باکتری ها و محصولات جانبی آنها را از بین می برند، و ظرف چند ساعت آنها را نابود می کنند. آنها این کار را قبلاً نیز انجام داده بودند، اما انتقال باکتری ها دائمی بود.

به لطف فعالیت ماکروفاژها، ظرف چند ساعت، یا یک یا دو روز، گرانولوم پری آپیکال راه را برای بافت بدون باکتری و محصولات جانبی آن باز می کند. فضای گرانولوم پری آپیکال مملو از بافت های گرانولی مملو از عروق و سلول های استئوبلاستی می شود که آن را مورد حمله قرار می دهند تا روند ترمیم استخوان اتفاق بیفتد.

ترمیم ظرف چند ساعت آغاز می شود، به محضی که عوامل میکروبی حذف می شوند. با این حال، ترمیم موضعی استخوان مدت طولانی طول خواهد کشید تا در تصاویر رادیوگرافیک به شکل استخوان طبیعی و عادی پری آپیکال ظاهر شوند. تولید این تصاویر به میزان بالای بلوغ بافت و تراکم مواد معدنی بستگی خواهد داشت که ممکن است چند هفته یا حتی چند ماه طول بکشد تا حاصل شود.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

پیامدهای احتمالی

در کنار پر کردن بیش از حد کاذب در انتهای درمان ارتودنسی، دیگر پیامدها از جابجایی ارتودنتیک مجزا هستند، از جمله دوام ضایعات یا تحلیل جزئی، یا حتی افزایش آن. در این موارد، درمان اندودانتیک باید با توجه به قابلیت حذف کامل میکروبیوتا، بستن فاصله ای که با آن پر شده است، و احتمال اینکه دندان دخیل ساختاری متفاوت داشته باشد که منجر به پیچیده شدن حذف میکروبیوتا با درمان اندودانتیک شود، از جمله دلتای آپیکال، دیلاسریشن (نوعی آنومالی که در آن تاج و ریشه دندان رابطه خطی خود را از دست می دهند مثلاً تاج روی ریشه انحراف یا چرخش پیدا می کند و مهمترین دلیل آن فشار یا تروماهایی است که حین رشد به دندان ها وارد می شوند)، شیارهای پیش رونده، و دیگر مشکلات). نسبت دادن این مشکلات به این واقعیت که دندان ها با درمان ارتودنسی جابجا شده اند، بی مورد است.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

چه مدت باید صبر کرد و توضیحات دیگر

باید تأکید شود که فشارهایی که به یک بافت خاص وارد می شوند موجب تغییر یا تشدید فعالیت های میکروبیوتاهای موجود نمی شود. اعمال فشارهای ارتودنتیک در ضایعات پری آپیکال مزمن دندانی که درمان اندودانتیک به درستی روی آن صورت گرفته است هیچ تداخلی در میکروبیوتا یا ترمیم نخواهد داشت.

استدلال نخست این است: اما این فشارها موجب منقبض و فشرده شدن عروق منطقه در حال ترمیم نخواهند شد و تکثیر سلولی و ترکیب عناصر بافتی جدید را با مشکل مواجه خواهد ساخت؟ خیر، زیرا مناطق آپیکال و پری آپیکال با بافت نرم از گرانولوم پری آپیکال قدیمی یا از بافت گرانولوم ترمیم های آتی پر می شود. اعمال فشار روی این مناطق نمی تواند موجب فشرده شدن عروق شود، دیواره ها سفت و سخت نیستند و با فضای پریودنتال 25/0 میلی متری محدود شده اند. در واقع، منطقه بزرگی از بافت های نرم در حال نوسازی هستند. فشار لازم برای فشرده سازی یک ساختار شکننده مانند الیاف پریودنتال لیگامان روی بافت های نرم در منطقه بزرگ تر تأثیر نخواهند داشت، مانند جایی که ترمیم و اصلاح در منطقه ای وجود دارد که قبلاً ضایعات پری آپیکال مزمن آن را اشغال کرده اند.

در واقع، از نگاه بیولوژیک، آنچه به عنوان فشار ارتودنتیک شناخته و دریافت می شود، هیچ راهی برای تداخل آن در ترمیم ضایعات پری آپیکال مزمن پس از درمان کافی ارتودنتیک وجود ندارد. باز هم باید گفت، جابجایی دندان هایی که ضایعات پری آپیکال مزمن دارند و تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند می تواند پس از چند روز انجام باز هم باید گفت، جابجایی دندان هایی که ضایعات پری آپیکال مزمن دارند و تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند می تواند پس از چند روز انجام شود. یک دوره 15 تا 30 روزه می تواند آنقدر کافی باشد تا ترشحات و نفوذ التهابی به ترتیب جذب و از آن منطقه دور شوند، و تنها ماکروفاژها و سلول های دیگر باقی بمانند که در بافت های التیامی در منطقه ترمیم مشارکت داشتند.

ارتودنسی با دندان عصب کشی شده

در موارد جابجایی های ارتودنتیک دندان هایی که تحت درمان اندودانتیک قرار می گیرند که در آنها طی چند ماه یا چند سال شکست مشاهده می شود، این حقیقت نباید به جابجایی های ارتودنتیک انجام شده نسبت داده شود. فشارهای اعمال شده در بیماری زا بودن و در عفونت زایی میکروبیوتای مربوطه، و نیز در بیولوژی بیوفیلم های میکروبی و ضایعات پری آپیکال التهابی مزمن تداخل ایجاد نخواهند کرد.

شکست در این موارد باید بر اساس محدودیت هایی قضاوت شود که در بطن درمان اندودانتیک وجود دارند، نه با این واقعیت که دندان ها تحت جابجایی ارتودنتیک قرار گرفته اند. در دندان هایی که ضایعات پری آپیکال مزمن دارند، دفعات بوجود آمدن مناطق غیر عادی در نتیجه تحلیل آپیکال همراه با آن خیلی بالا است، که موجب بالا رفتن احتمال تداوم بیوفیلم های میکروبی می شود. بروز شکست در ورودی آپیکال که در برابر نفوذ پذیری هوا بسته شده است، در نتیجه ناهنجاری های میکروبی طبیعی، و نیز حضور دلتاهای پری آپیکال، مواد استفاده شده، و بسیاری عوامل دیگر که روی نتایج نهایی تأثیر می گذارند، نیز می تواند این شکست ها را توجیح کند. احتمال شکست دندان هایی که با وجود ضایعات پری آپیکال مزمن تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند، بیشتر از موقعیت های دیگر است.

جابجایی ارتودنتیک دندان هایی که به دلیل نکروز آسپتیک پالپ در نتیجه تروما تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند

نکروز آسپتیک (مرگ بافت در نتیجه کاهش جریان خون) پالپ می تواند درست پس از وقوع آن درمان شود، اما از نظر بالینی می توان آن را نادیده هم گرفت، و تنها چند ماه یا چند سال بعد شناسایی شود- با تیره شدن بالینی یا بررسی های رادیوگرافیک معمول، که در طول درمان ارتودنسی انجام می شوند. نکروز اسپتیک اگر خیلی دیر شناسایی شود، ممکن است در پری سمنتیت آپیکال مزمن و/ یا حتی یک گرانولوم پری آپیکال کوچک وجود داشته باشد.

پس از یک سال، نیمی از نکروز آسپتیک پالپ، با هجوم تخریب کننده هماتوژنی کانال ریشه، محل حضور میکروبیوتا خواهد بود. به طور کلی، محل میکروبیوتاهایی خواهد بود که کمتر مهاجم هستند و فعالیت متابولیک کمتری دارند، زیرا در این دندان ها بافت پریودنتال دخیل نمی شود، و عاج و پالپ دندان در معرض محیط دهان قرار نمی گیرند.

با یا بدون ضایعات پری آپیکال، دندان هایی که به خاطر نکروز آسپتیک پالپ در نتیجه تروماهای دندانی تحت درمان اندودانتیک قرار می گیرند، اگر طی درمان اندودانتیک جابجا شوند رفتاری شبیه دندان هایی خواهند داشت که به خاطر نکروز پالپ در نتیجه عفونت پالپ تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند. با این حال، باید به به شکل های مختلفی به این موقعیت ها پرداخت، که آن هم از قانون زیر تبعیت می کند: هر دندانی که قبلاً ضربه خورده است، اگر جابجا شود، ممکن است در انتهای درمان ارتودنسی دچار تحلیل ریشه زود هنگام یا شدید شود.

ارتودنسی دندان عصب کشی شده

چه دندان در نتیجه نکروز آسپتیک درمان شده باشد یا خیر، این قانون صدق می کند. در آسیب و تروماهای دندانی، احتمال ترمیم لایه های سمنتوبلاستیک، به صورت متمرکز و در نقطه های نهایی، که با سلول های استئوبلاستی انجام می شود بیشتر خواهد بود، که برای واسطه های گردش استخوان گیرنده هایی دارند. در تروماهای دندانی، ضایعات لایه های سمنتوبلاستی گسترده تر از ضایعاتی هستند که در نتیجه درمان ارتودنسی بوجود می آیند.

علیرغم رفتار سمنتوبلاست ها- از نظر ساختاری و فیزیولوژی- یا سلول های شبیه سمنتوبلاست، با تجمع معمول واسطه ها در لیگامان، با فشار ناشی از درمان ارتودنسی، طبق انتظار، به تحلیل استخوان پریودنتال منتهی می شوند؛ همین طور به تحلیل ریشه، که در شرایط عادی با سلول های سمنتوبلاست واقعی محافظت می شوند، بدون گیرنده های چنین واسطه هایی. این اتفاق، به این علت است که سلول های شبیه سمنتوبلاست، استئوبلاست های واقعی، خیلی زود و پس از چند ساعت اعمال فشار، مدیریت واحدهای تغییر شکل استخوان را به عهده می گیرند و ریشه را جذب می کنند.

دندان هایی که قبلاً آسیب دیده اند، با یا بدون نکروز آسپتیک پالپ، و انجام درست درمان اندودانتیک، می توانند با درمان ارتودنسی جابجا شوند، اما متخصص ارتودنسی باید فشارها را اندازه گیری نمایند و تا حد امکان، آنها را به طور یکسان روی ساختارهای دندانی توزیع نماید و از بیمار بخواهد هر سه ماه یک مرتبه تصاویر رادیوگرافی پری آپیکال تهیه نماید تا میزان تحلیل ریشه، در صورت رخ دادن، تأیید شود. در صورت امکان، این دندان ها نباید به عنوان نقطه اتکاء یا تکیه گاه (لنگر) ارتودنسی انتخاب شوند یا تحت جابجایی های شدید و مکانیزم فرو بردن رو به داخل قرار بگیرند؛ در صورتی که هیچ گزینه دیگری وجود نداشته باشد، می توان این کارها را روی آنها انجام داد، اما مقدار تحلیل ریشه آنها بیشتر خواهد بود.

ارتودنسی دندان عصب کشی شده

پیامدهای احتمالی

پیامدهای ناخوشایند جابجایی ارتودنتیک دندان هایی که به دلیل نکروز آسپتیک پالپ در نتیجه تروما تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند، اساساً به این حقیقت مربوط می شوند که دندان قبلاً دچار آسیب شده است: ممکن است در انتهای درمان ارتودنسی تحلیل ها بیشتر باشند. از آن جهت که این دندان ها تحت درمان اندودانتیک قرار گرفته اند، هیچ ممنوعیتی برای انجام درمان ارتودنسی وجود ندارد، زیرا به دندان هایی اشاره دارد که دچار نکروز آسپتیک پالپ شده اند، و از طریق خون آلوده شده اند، و میکروبیوتا قدرت عفونت زایی پاینی دارد.

چه مدت باید صبر کرد، و توضیحات دیگر

هر دندانی که قبلاً دچار آسیب شده است، اگر جابجا شود، ممکن است در انتهای درمان ارتودنتیک دچار تحلیل ریشه زود هنگام و شدید شود. این اتفاق باعث می شود قانون یک دوره زمانی انتظار برای این نوع دندان ها صدق کند تا بتوانند تحت درمان ارتودنسی قرار بگیرند که تقریباً در کل دنیا مورد پذیرش قرار گرفته است و اجرا می شود. این دوره زمانی، بر اساس خفیف، متوسط، یا شدید بودن می تواند متفاوت باشد.

در تروماهای خفیف، در نتیجه ضربه و جدا شدگی دندان از بافت های اطراف به صورت غیر پیوسته، باید 3 تا 4 ماه صبر کرد تا تصویر رادیوگافی یا توموگراف پری آپیکال جدیدی گرفته شود و بررسی شود آیا بافت ها و ساختارهای پریودنتال به حالت عادی برگشته اند یا خیر. در این صورت، می توان دندان آسیب دیده را جابجا کرد.

تروماهای دندانی متوسط که مشخصه ویژه آنها جدا شدگی شدید دندان از بافت های اطراف، خارج شدن دندان از حفره، جابجا شدگی، و حتی بیرون آمدگی، بدون کنده شدن کامل دندان از داخل استخوان آلوئولار است، باید یک سال صبر کرد. اگر تصاویر رادیوگرافی و/ یا توموگرافی های پری آپیکال جدید پس از این دوره نشان دهند ساختار حالت نرمال دارد و انکیلوز تیغه آلوئولار اتفاق افتاده است، تحلیل با جایگزینی و/ یا تحلیل التهابی، دندان می تواند با درمان ارتودنسی جابجا شود.

در موارد حادتر، در صورتی که خارج شدگی کامل و کاشت مجدد آن ظرف 30 تا 60 دقیقه صورت گرفته باشد، و در مواردی ه شکستگی ریشه اتفاق افتاده باشد، باید 2 سال صبر کرد. پس از این دوره، در صورتی که تصاویر رادیوگرافی و/ یا توموگرافی های پری آپیکال جدید نشان دهنده عادی بودن وضعیت ساختار اطراف دندان باشند، می توان با کمک درمان ارتودنسی دندان را جابجا کرد. همیشه این قانون را به خاطر داشته باشید که در انتهای درمان ارتودنسی ممکن است تحلیل ریشه بزرگتری اتفاق بیفتد.